Afgelopen weekend ben ik naar het Moco museum in Amsterdam geweest. Er is daar een tentoonstelling van twee Iraanse street-art kunstenaars Icy & Sot. Geen tentoonstelling waar ik normaal gesproken snel naartoe zou gaan, maar nu mijn dochter eraan heeft meegewerkt, ben ik vanzelfsprekend gaan kijken.

Vrijheid

Icy & Sot wonen sinds een aantal jaren in New York, omdat ze daar asiel hebben gekregen. Voordat ze Iran ontvluchtten hingen ze stencils op straat. Allemaal met afbeeldingen die pleiten voor vrijheid. Vrijheid van leven. Vrij om te doen wat je wilt, te zeggen wat je wilt. Vrij om je veilig te voelen.

Nu ze in Amerika wonen, had ik gedacht dat hun kunst zou veranderen. Nu zijn ze toch vrij?

Het grappige -of niet- is dat Icy & Sot soortgelijke problematiek zien in het westen. Ook hier is niet iedereen vrij. Er zijn nog steeds plekken waar het wat uitmaakt waar je vandaan komt, of waarin je gelooft. Er is nog steeds geweld, soms fysiek, vaker in gesproken woord.

Elk kind doet zijn ouders na

De afbeelding hier is er een uit de tentoonstelling. Het is een werk dat me raakte. Het kind dat over zijn droom loopt. Vertrapt hij zijn droom of loopt hij er heel behoedzaam, balancerend overheen om toch vooral zijn droom levend te houden? Na te streven?

En dan een kind. Kinderen raken mij sowieso. Ze zijn zo afhankelijk van ons. Meestal staan we er niet zo bij stil, maar ze leren ook heel veel van ons. Meer dan we denken. Ze leren echt niet alleen over rekenen en taal. Ze leren precies van wat hun ouders doen. Als je aan tafel niet met z’n allen door elkaar mag schreeuwen, dan leer je hoe je moet luisteren. Als je ouders vergeten om je rechtstreeks aan te kijken als je iets te vertellen hebt, omdat ze het te druk hebben met andere dingen, dan kun je zo maar het idee krijgen dat je niet gezien of gehoord wordt. Je kunt dan de rest van je leven erg je best gaan doen om wel gehoord of gezien te worden.

Als je tijdens het spelen geen rotzooi mag maken, dan leer je wellicht nooit wat het betekent om helemaal vrij te zijn. Wanneer je niet gewaardeerd wordt als je buiten de lijntjes kleurt, dan ontwikkel je wellicht minder creativiteit.

Als je een slecht punt hebt op je lijst en er is aandacht voor het slechte punt en minder aandacht voor alle goede punten, dan leer je misschien wel dat alleen 100% goed is. Dat alles wat minder dan 100% is, onvoldoende is. Je werkt je dan wellicht je hele leven al uit de naad.

Wat je gelooft is van je moeder, of je vader

Zoveel voorbeelden. Iedereen kan er opnoemen, als hij even de tijd ervoor neemt. Wat geloof jij over vrij zijn? Wanneer is het veilig om jezelf te zijn? Hoe goed vind jij dat je je werk moet doen? Wat geloof je over spelen? Over buiten de lijntjes kleuren? Vind je dat je altijd jezelf kan zijn? Er zijn zoveel vragen. Over wat je gelooft, wat je nastreeft, wat je vermijdt. Hoeveel ervan heb jij van wie geleerd? En ben je er blij mee? Of zou het relaxter zijn als je over sommige zaken anders kunt denken?

Systemisch werken

Systemisch werken is een manier waarop je kunt nagaan hoe je gevormd bent door jouw systeem. Wat je bent gaan geloven en hoe je daarnaar bent gaan leven. Je kunt inzicht krijgen in wat je helpt in je leven en in dat wat je belemmert. Met een combinatie van familieopstellingen, NLP en karakterstructuren ga je aan de slag om inzicht te krijgen en verandering aan te brengen daar waar gewenst.

Zodat jij jouw dromen kunt leven.

Wil je meer weten? Neem dan contact op.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Dit is een verplicht veld
Dit is een verplicht veld
Geef een geldig e-mailadres op.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.