Vanmorgen hoorde ik hem weer, die reclame over het zoontje dat met zijn rapport bij zijn vader komt; en de vader die vindt dat het net een puntje meer had mogen zijn. Net zoals zijn vrouw die het gras had afgedaan; en dat hij vindt, dat het gras net een milimetertje korter had mogen zijn.
Ik schoot direct terug naar mijn schooltijd. Die drie keer per jaar dat ik mij rapport kreeg en dat ik over het algemeen met minder enthousiasme naar huis ging. Ik had altijd wel een dikke onvoldoende met daarnaast meer vijven en zessen dan iets anders.

Oneerlijk

Toch viel het thuis wel mee. Mijn ouders vonden wel dat het beter kon, maar als ik eraan terugdenk, kan ik toch wel zeggen, dat ik niet echt heel veel druk heb gevoeld. Of ik heb me er niet echt druk om gemaakt. Ik ben een keertje blijven zitten en daar kan ik me ook niet veel meer van herinneren, dan dat ik het erg oneerlijk vond. Het was, naar mijn idee, omdat ik links schreef en ik had een juf (een oude taart die dat jaar met pensioen ging), die dat niet goed vond. Je mocht echt alleen rechts schrijven. Kun je wel indenken, dat dat niet echt goed ging. Ik hield het gewoonweg niet bij. Ik moest dan ook elke woensdag in school blijven om strafwerk te schrijven. Dat dat nog bestond!

Grote tegenzin

Maar het rapport en die vreselijke drie keer per jaar. Niet bij mijn ene oma hoor. Die was superlief. Ze vond mij en alles wat ik deed geweldig. Wat een heerlijke herinneringen heb ik aan haar.
Nee, de opa en oma aan de andere kant. Die kant waar ik wel honderd neven en nichten heb. Die alle honderd allemaal heel goed kunnen leren. Super punten halen, een zeven was al laag. Plus, die daarnaast ook nog eens allemaal een instrument bespeelden en bij de harmonie waren. En die natuurlijk nooit kattenkwaad uithaalden. Zij konden alles. Kwamen apetrots naar opa en oma. En daar kwam ik. Bleef zitten of ging net over, met de hakken over de sloot.

Volgende keer beter

Iedereen werd de hemel in geprezen. Iedereen blij. Ouders trots, tantes die opschepten. Nou, niet over mij dus. Mijn rapport werd bekeken en weer doorgegeven. Daar stond ik dan te wiebelen, naar het plafond te staren en mezelf te bezweren dat het me niets kon schelen.
Iedereen kreeg van opa en oma en van alle ooms en tantes een gulden. Die kreeg ik ook. Daarin was geen ongelijkheid. Maar hemel, als ik aan die drie keer per jaar terugdenk, moet ik nog steeds zuchten. Volgende keer beter werd er gezegd. Doe maar goed je best.

Wanneer is het goed genoeg

Als je geleerd hebt om goed je best te doen en jezelf te vergelijken met anderen, die het beter doen, dan kan het later wel eens lastig worden. Lastig om jezelf goed genoeg te vinden. Om de lat niet steeds hoger te leggen. Misschien kun je wel eens wat minder secuur te zijn. Of gun je jezelf eens wat meer tijd. Voor iets leuks misschien? Misschien kun je jezelf wel goed genoeg vinden. Hoeveel ruimte en rust zou dat geven?

Van thuis meegekregen

We hebben allemaal veel meer van thuis meegekregen dan we denken. Veel daarvan is geweldig. Veel is minder geweldig. Het kan lonen om eens te kijken met welke bagage je reist. Wat je nodig hebt en wat maar ballast is. “Travel light and enjoy life”!

Emmely Faessen
Coach en Trainer
Systemisch werken en Energetisch werken
www.emcoachingcom.nl